Նայիր շուրջդ. կարեկցանքի պակաս կա։ Մարդկային ժպիտն է պակաս, սովորական ժպիտը։  Մի ժամանակ մարդիկ փողոց էին դուրս գալիս ՝ բոլորը իրար ծանոթ։ Ժպիտ կար, զրույց կար, բարև կար, հարցուփորձ կար…

Հիմա հարևանությունն է պակասում: Էս բարձրահարկ շենքերում իրար չեն ճանաչում հարևանները: Բարձրահարկ շենքերը երկնային քարանձավեր են: Առաջ բակի, փողոցի, թաղի բնակիչները իրար գիտեին:  Ջերմությունը կամաց-կամաց վերանում է:  Եվ ո՞ւր ենք գնում այսպես:

Համո Սահյանի այս խոսքերը կարծես թե  մերօրյա իրականության մասին են: Մեզ ջերմություն է հարկավոր, մենք պետք է ձեռք մեկնենք միմյանց անկախ ամեն ինչից, մեզ միաբանվել է պետք, որպեսզի կարողանանք տանել մեզ բաժին հասած փորձությունները ու նորից  ապրենք, արարենք ու կերտենք մեր հայրենիքը:  Մենք այլ տարբերակ չունենք. ուզու՞մ ենք ունենալ ուժեղ երկիր, ուրեմն յուրաքանչյուրս իր տեղում, իր ոլորտում   պետք է դառնա լավագույնը: Մենք պետք է մեկ բռունցք  դառնանք և  մեր սխալներից դասեր քաղենք: Մեզ ապահով Հայաստան է պետք:

Արտյոմ Վարդանյան