Հանրության «սիրելին»՝ Կարեն Կարապետյանը, դարձյալ առկայծեց Հայաստանի երկնքում:

Քոչարյանը բացահայտ կերպով հայտարարեց, որ կա՛մ ինքն է խաղադրույք կատարում Կարապետյանի վրա, կա՛մ Կարապետյանն՝ իր։

Մի խոսքով՝ ձեռքը ձեռք է լվանում:

Եվ կրկին, այսպես կոչված, ազատամիտ հայերն անհանգստացան. «ինչ հոյակապ է, հիմա նա կօգնի մեզ բոլորիս»:

Բայց ես կցանկանայի հարցնել Վիլհելմովիչին. բացի իր և Կալուգայի Սամոյի անձնական շահերը սպասարկելուց ի՞նչ հատկանշական օգտակար բան է արել երկրի համար իր կառավարման տարիներին։ Ու՞ր էր ամեն անգամ չքվում վախկոտի նման՝ չմտահոգվելով այն մարդկանց մասին, որոնց հուսախաբ էր անում։ Չնայած, պարզ է, թե ուր․ դեպի Մոսկվայի բուրժուական հարմարավետ կյանք:

Իսկ պատերազմի տարիներին ինչ-որ մեկը լսե՞լ է, որ նա աջակցություն է ցուցաբերել  Արցախին։ Զարմանալի չէ, որ ոչ․․․